Το ξεκίνημα...
H PIAGGIO ιδρύθηκε από τον 20άχρονο Rinaldo Piaggio το 1884, κατασκευάζοντας αρχικά ατμομηχανές και βαγόνια σιδηροδρόμων. Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η εταιρεία ξεκίνησε να παράγει αεροπλάνα και υδροπλάνα. Το 1917 η Piaggio αγοράζει ένα νέο εργοστάσιο στην Pisa, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα αναλαμβάνει ένα μικρό εργοστάσιο στην Pontedera, το οποίο έγινε το κέντρο της αεροναυπηγικής παραγωγής (έλικες, κινητήρες και πλήρες αεροσκάφος, συμπεριλαμβανομένου του βομβιστικού P108).
Πριν αλλά και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Piaggio υπήρξε ένας από τους κορυφαίους κατασκευαστές αεροσκαφών της Ιταλίας. Για αυτό το λόγο τα εργοστάσια της Piaggio στη Γένοβα, το Finale Ligure και την Pontedera υπήρξαν στρατιωτικοί στόχοι και καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων.
Η παραπαίουσα οικονομία και οι βομβαρδισμένοι - διαλυμένοι δρόμοι οδήγησαν τον Enrico Piaggio, γιο του ιδρυτή, να εγκαταλείψει την αεροναυπηγική και προσπαθεί να ξεκινήσει την παραγωγή ενός νέου, σύγχρονου και οικονομικού μεταφορικού μέσου για τις μάζες που εκείνη τη χρονική στιγμή είχε ανάγκη η Ιταλία.
Tο 1945 ένα παράξενο scooter κάνει την εμφάνισή του με το όνομα Paperino, το χαϊδευτικό όνομα του Donald Duck στα ιταλικά, που δόθηκε απο τους εργαζόμενους της εταιρείας λόγω του παράξενου σχήματός του.
Με εσωτερικό όνομα μοντέλου MP5 και σχεδιαστές τους Renzo Spolti and Vittorio Casini, το μοντέλο δεν ικανοποίησε τον Enrico Piaggio που το θεώρησε άκομψο, πομπώδες και σχεδόν ακατάλληλο για τον δρόμο. Ως πηγή έμπνευσης του MP5 φέρεται το καναδικό προπολεμικό scooter Cushman53 το οποίο ως μικρό, βολικό και αερομεταφερόμενο υποστηρικτικό μέσο του Αμερικάνικου στρατού κυκλοφορούσε ευρέως στην Ευρώπη.
Απο την άλλη μεριά ο Φερντινάντο Ινοτσέντι που πριν τον πόλεμο ήταν ιδιοκτήτης της βιομηχανίας κατασκευής σωλήνων που έφερε το όνομά του, ανέθεσε στον Κοραντίνο Ντ'Ασκάνιο, έναν μηχανικό αεροναυπηγικής, υπεύθυνο για τη δημιουργία των πρώτων ελικοπτέρων μαζικής παραγωγής Bell της Agusta, την σχεδίαση ενός οχήματος για άνδρες και γυναίκες που να είχε τη δυνατότητα να μεταφέρει και δεύτερο επιβάτη και να μην λερώνει τα ρούχα του οδηγού του.
Ο Ντ'Ασκάνιο που μισούσε τις μοτοσυκλέτες, σχεδίασε ένα εντελώς ξεχωριστό όχημα. Το νέο αυτό όχημα είχε προστατευτικό κάλυμμα και οι αλλαγές των ταχυτήτων ήταν στο χέρι, ενώ ο κινητήρας ήταν τοποθετημένος στον πίσω τροχό. Η μπροστινή "ασπίδα" κρατούσε τον αναβάτη καθαρό και στεγνό σε σύγκριση με τους αναβάτες των μέχρι τότε κλασικών μοτοσυκλετών.
Το μπροστινό ψαλίδι μιμούνταν το σύστημα προσγείωσης των αεροσκαφών, επιτρέποντας την εύκολη αλλαγή της διεύθυνσης του οχήματος. Η εσωτερική μετάδοση κίνησης γινόταν κατευθείαν στον τροχό, καταργούσε αυτόματα την αλυσίδα που συνδυαζόταν με βρωμιά, μυρωδιά λαδιού και αισθητική μιζέρια.
Ο Ινοτσέντι όμως ήθελε να χρησιμοποιήσει σωλήνες απο το εργοστάσιο σωλήνων που κατείχε για τη κατασκευή μοτοσυκλετών, και δεν του άρεσε καθόλου το σχέδιο του Ντ'Ασκάνιο. Αργότερα βέβαια εφάρμοσε αυτό του το σχέδιο στη επίσης θρυλική Lambretta, η οποία φέρει και το διάσημο σωληνωτό σασί.
Ο Κοραντίνο Ντ'Ασκάνιο φεύγει απο την Innocenti και προσλαμβάνεται απο τον Piaggio ο οποίος ενθουσιάζεται με τα σχέδια. Η γέννηση του μοντέλου με την κωδική ονομασία MP6 είναι γεγονός!
Τα
βασικά τεχνικά της χαρακτηριστικά : δίχρονο αερόψυκτο μοτέρ,
κιβώτιο ταχυτήτων στο αριστερό χέρι, πλαίσιο "μονοκόκ" όπως λέγεται, από
μορφοποιημένα μεταλλικά φύλλα, μονόμπρατσο με υστερούντα βραχίονα
εμπρός,
ενιαίο και αρχικά μη αναρτώμενο σύνολο κινητήρα & μετάδοσης (εν
συνεχεία,
με μονό αμορτισέρ) και ΦΥΣΙΚΑ ρεζέρβα!
Η μη-ρομαντική πλευρά των επιχειρήσεων όμως έχει ως εξής...
τα γεμάτα ταμεία από την επιτυχία της Vespa, διατίθεντο για ανάπτυξη νέων προϊόντων, συμπεριλαμβανομένου και του
Vespa 400, ενός μικρού επιβατικού αυτοκινήτου το 1957.
Το 1959, η Piaggio πέρασε στον έλεγχο της οικογένειας Agnelli,
ιδιοκτήτες της Fiat.
Το 1964 διαχωρίζονται οι 2 βασικές δραστηριότητες, αεροναυπηγική και μοτοσικλέτες.
Η αεροναυπηγική εταιρεία ονομάστηκε IAM Rinaldo Piaggio που σήμερα ως Piaggio Aero ελέγχεται από την οικογένεια του Piero Ferrari, ο οποίος κατέχει και το 10% της …οικογενειακής επιχείρησης.
Το 1969 η εταιρεία αγοράζει την Gilera.
Ακολουθεί μια μακρά περίοδος όπου η Piaggio δεν δημιουργεί ουσιαστικά νέα ανταγωνιστικά προϊόντα, και το 1997 μετά το θάνατο του Giovanni Alberto Agnelli, ο τότε CEO της εταιρείας σε μία προσπάθεια «επενδυτικής» κίνησης, ευτυχώς αποτυγχάνει να την πουλήσει σε Κινέζικη εταιρεία.
Το παραμύθι της vespa έχει ευτυχή συνέχεια...
εμφανίζεται από το πουθενά ο Roberto Colaninno, πετυχημένος businessman που πιστεύοντας στο προϊόν, προσλαμβάνει τον Rocco Sabelli, ο οποίος ανασχεδιάζει όλη την γραμμή παραγωγής πάνω σε Ιαπωνικά πρότυπα!
Δίνοντας κίνητρα και ΧΩΡΙΣ απολύσεις, η βέσπα εξελίχθηκε, η φίρμα απογειώθηκε κι έτσι εξαγόρασε και την Aprilia, με προίκα την MotoGuzzi, την Derbi αλλά και την Ligier που ειδικεύεται στα …extra-super-ultra-mini αυτοκινητάκια πόλεως.
Με πάνω από 18 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως, η Vespa έχει καταφέρει να ενώσει νέους από μακρινές και διαφορετικές κουλτούρες σε ένα κοινό πάθος.
Η πρώτη πραγματικά παγκόσμια μάρκα μετακίνησης, έχει αλληλεπιδράσει με ποικίλα κοινωνικά περιβάλλοντα, δημιουργώντας διαφορετικά πολιτισμικά φαινόμενα.
Ηγήθηκε κοινωνικών κινημάτων ηθικών, μουσικών και νέων.
Συντρόφευσε χώρες και ηπείρους στην ανάπτυξή τους και τις έκανε να τρέχουν σε περιόδους οικονομικής ευημερίας.
23 Απριλίου 2016 έκλεισε αισίως τα 70 χρόνια !
Και συνεχίζει ακούραστη...
H PIAGGIO ιδρύθηκε από τον 20άχρονο Rinaldo Piaggio το 1884, κατασκευάζοντας αρχικά ατμομηχανές και βαγόνια σιδηροδρόμων. Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η εταιρεία ξεκίνησε να παράγει αεροπλάνα και υδροπλάνα. Το 1917 η Piaggio αγοράζει ένα νέο εργοστάσιο στην Pisa, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα αναλαμβάνει ένα μικρό εργοστάσιο στην Pontedera, το οποίο έγινε το κέντρο της αεροναυπηγικής παραγωγής (έλικες, κινητήρες και πλήρες αεροσκάφος, συμπεριλαμβανομένου του βομβιστικού P108).
Πριν αλλά και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Piaggio υπήρξε ένας από τους κορυφαίους κατασκευαστές αεροσκαφών της Ιταλίας. Για αυτό το λόγο τα εργοστάσια της Piaggio στη Γένοβα, το Finale Ligure και την Pontedera υπήρξαν στρατιωτικοί στόχοι και καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων.
Η παραπαίουσα οικονομία και οι βομβαρδισμένοι - διαλυμένοι δρόμοι οδήγησαν τον Enrico Piaggio, γιο του ιδρυτή, να εγκαταλείψει την αεροναυπηγική και προσπαθεί να ξεκινήσει την παραγωγή ενός νέου, σύγχρονου και οικονομικού μεταφορικού μέσου για τις μάζες που εκείνη τη χρονική στιγμή είχε ανάγκη η Ιταλία.
Tο 1945 ένα παράξενο scooter κάνει την εμφάνισή του με το όνομα Paperino, το χαϊδευτικό όνομα του Donald Duck στα ιταλικά, που δόθηκε απο τους εργαζόμενους της εταιρείας λόγω του παράξενου σχήματός του.
Με εσωτερικό όνομα μοντέλου MP5 και σχεδιαστές τους Renzo Spolti and Vittorio Casini, το μοντέλο δεν ικανοποίησε τον Enrico Piaggio που το θεώρησε άκομψο, πομπώδες και σχεδόν ακατάλληλο για τον δρόμο. Ως πηγή έμπνευσης του MP5 φέρεται το καναδικό προπολεμικό scooter Cushman53 το οποίο ως μικρό, βολικό και αερομεταφερόμενο υποστηρικτικό μέσο του Αμερικάνικου στρατού κυκλοφορούσε ευρέως στην Ευρώπη.
Τίποτε δεν είναι τυχαίο...
Απο την άλλη μεριά ο Φερντινάντο Ινοτσέντι που πριν τον πόλεμο ήταν ιδιοκτήτης της βιομηχανίας κατασκευής σωλήνων που έφερε το όνομά του, ανέθεσε στον Κοραντίνο Ντ'Ασκάνιο, έναν μηχανικό αεροναυπηγικής, υπεύθυνο για τη δημιουργία των πρώτων ελικοπτέρων μαζικής παραγωγής Bell της Agusta, την σχεδίαση ενός οχήματος για άνδρες και γυναίκες που να είχε τη δυνατότητα να μεταφέρει και δεύτερο επιβάτη και να μην λερώνει τα ρούχα του οδηγού του.
Ο Ντ'Ασκάνιο που μισούσε τις μοτοσυκλέτες, σχεδίασε ένα εντελώς ξεχωριστό όχημα. Το νέο αυτό όχημα είχε προστατευτικό κάλυμμα και οι αλλαγές των ταχυτήτων ήταν στο χέρι, ενώ ο κινητήρας ήταν τοποθετημένος στον πίσω τροχό. Η μπροστινή "ασπίδα" κρατούσε τον αναβάτη καθαρό και στεγνό σε σύγκριση με τους αναβάτες των μέχρι τότε κλασικών μοτοσυκλετών.
Το μπροστινό ψαλίδι μιμούνταν το σύστημα προσγείωσης των αεροσκαφών, επιτρέποντας την εύκολη αλλαγή της διεύθυνσης του οχήματος. Η εσωτερική μετάδοση κίνησης γινόταν κατευθείαν στον τροχό, καταργούσε αυτόματα την αλυσίδα που συνδυαζόταν με βρωμιά, μυρωδιά λαδιού και αισθητική μιζέρια.
Ο Ινοτσέντι όμως ήθελε να χρησιμοποιήσει σωλήνες απο το εργοστάσιο σωλήνων που κατείχε για τη κατασκευή μοτοσυκλετών, και δεν του άρεσε καθόλου το σχέδιο του Ντ'Ασκάνιο. Αργότερα βέβαια εφάρμοσε αυτό του το σχέδιο στη επίσης θρυλική Lambretta, η οποία φέρει και το διάσημο σωληνωτό σασί.
Ο Κοραντίνο Ντ'Ασκάνιο φεύγει απο την Innocenti και προσλαμβάνεται απο τον Piaggio ο οποίος ενθουσιάζεται με τα σχέδια. Η γέννηση του μοντέλου με την κωδική ονομασία MP6 είναι γεγονός!
Το πρωτότυπο (MP6) 1946
Ο Ντ'Ασκάνιο επανασχεδιάζει αμέσως το πρωτότυπο και μετά απο κάποιες καίριες και στοχευμένες παρεμβάσεις, η πρώτη vespa είναι γεγονός !
Ο θρύλος λέει ότι ο Enrico Piaggio προσπαθώντας να βρει ένα όνομα για το
νέο του δίκυκλο, μόλις το είδε και πρωτοάκουσε τον ήχο του μοτέρ,
αναφώνησε τη φράση "Mi sempra una vespa" δηλαδή "Ακούγεται σαν
σφήκα", και ο θρύλος "vespa" γεννήθηκε.
Η πρώτη VESPA 98cc (1946)
Το 1946 ξεκινάει η παραγωγή της, η ιταλική γλώσσα αποκτά ένα νέο ρήμα «vespare», και η ελληνική
-πλέον- λέξη βέσπα, χαρακτηρίζει μια ολόκληρη κατηγορία δικύκλων.
ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΗΣ
"ΠΑΤΕΝΤΑΣ" VESPA
"ΠΑΤΕΝΤΑΣ" VESPA
Η μη-ρομαντική πλευρά των επιχειρήσεων όμως έχει ως εξής...
Το 1964 διαχωρίζονται οι 2 βασικές δραστηριότητες, αεροναυπηγική και μοτοσικλέτες.
Η αεροναυπηγική εταιρεία ονομάστηκε IAM Rinaldo Piaggio που σήμερα ως Piaggio Aero ελέγχεται από την οικογένεια του Piero Ferrari, ο οποίος κατέχει και το 10% της …οικογενειακής επιχείρησης.
Το 1969 η εταιρεία αγοράζει την Gilera.
Ακολουθεί μια μακρά περίοδος όπου η Piaggio δεν δημιουργεί ουσιαστικά νέα ανταγωνιστικά προϊόντα, και το 1997 μετά το θάνατο του Giovanni Alberto Agnelli, ο τότε CEO της εταιρείας σε μία προσπάθεια «επενδυτικής» κίνησης, ευτυχώς αποτυγχάνει να την πουλήσει σε Κινέζικη εταιρεία.
Το παραμύθι της vespa έχει ευτυχή συνέχεια...
εμφανίζεται από το πουθενά ο Roberto Colaninno, πετυχημένος businessman που πιστεύοντας στο προϊόν, προσλαμβάνει τον Rocco Sabelli, ο οποίος ανασχεδιάζει όλη την γραμμή παραγωγής πάνω σε Ιαπωνικά πρότυπα!
Δίνοντας κίνητρα και ΧΩΡΙΣ απολύσεις, η βέσπα εξελίχθηκε, η φίρμα απογειώθηκε κι έτσι εξαγόρασε και την Aprilia, με προίκα την MotoGuzzi, την Derbi αλλά και την Ligier που ειδικεύεται στα …extra-super-ultra-mini αυτοκινητάκια πόλεως.
Με πάνω από 18 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως, η Vespa έχει καταφέρει να ενώσει νέους από μακρινές και διαφορετικές κουλτούρες σε ένα κοινό πάθος.
Η πρώτη πραγματικά παγκόσμια μάρκα μετακίνησης, έχει αλληλεπιδράσει με ποικίλα κοινωνικά περιβάλλοντα, δημιουργώντας διαφορετικά πολιτισμικά φαινόμενα.
Ηγήθηκε κοινωνικών κινημάτων ηθικών, μουσικών και νέων.
Συντρόφευσε χώρες και ηπείρους στην ανάπτυξή τους και τις έκανε να τρέχουν σε περιόδους οικονομικής ευημερίας.
23 Απριλίου 2016 έκλεισε αισίως τα 70 χρόνια !
Και συνεχίζει ακούραστη...
Και μερικά ιδιαίτερα μοντέλα...
Το μοντέλο αυτό, αλλιώς και Bazzoka Vespa, κατασκευάστηκε ειδικά για τους Γάλλους αλεξιπτωτιστές το 1956 και ήταν εξοπλισμένο με ένα 75mm αντιαρματικό κανόνι. Επεφτε με αλεξίπτωτα μαζί με τους στρατιώτες.
Vespa 98 Corsa Circuito 1947
Η Vespa 98 Corsa κατασκευάστηκε προκειμένου να αποδείξει στον κόσμο τη
δυνατότητα ανταγωνισμού ενός μικρού scooter ακόμα και σε αγώνες. Το
σμήνος από μηχανάκια Vespa που εισέβαλε όλο και περισσότερο στους
δρόμους και στις ιταλικές πλατείες αποτέλεσε το κίνητρο για τον Enrico
Piaggio να παράγει ένα επιθετικό όχημα, που θα μπορούσε να είναι ένα
βέλος στους αγώνες. Ο πρώτος οδηγός που οδήγησε τη Vespa 98 σε πίστα
ήταν ο Γιόζεφ Κάου ο οποίος θριάμβευσε στον αγώνα Monte Mario Hill Climb
του 1947. Η Vespa 98 Corsa (Circuito) κατασκευάστηκε ως ένα γρήγορο και
καινοτόμο όχημα. Ο χαλύβδινος σκελετός του μοντέλου ήταν χειροποίητος
και συνοδευόταν από ταμπουρόφρενα με αεραγωγούς τοποθετημένους στην πίσω
πλευρά του οχήματος. Το κιβώτιο ταχυτήτων προέβλεπε τρεις ταχύτητες,
επιτρέποντας έτσι καλύτερο έλεγχο της επιτάχυνσης και χρησιμοποιούσε ένα
σύστημα ψύξης με αέρα. Το αρχικό χρώμα του μοντέλου ήταν το κόκκινο,
γι'αυτό έγινε γνωστό και ως η μικρή “φλεγόμενη σφαίρα”.
Vespa Montlhery 1950
Στις 7 Απριλίου του 1950, στη γαλλική πίστα Montlhery, κατά τη διάρκεια 10 ωρών δοκιμών και με εναλλαγή διαφορετικών οδηγών, η Vespa κατόρθωσε να θριαμβεύσει στην πίστα κατακτώντας ούτε λίγο ούτε πολύ 17 ρεκόρ σε διάφορες κατηγορίεςΜε ένα όχημα παρόμοιο με αυτό (η Vespa 125 Circuito με πλαίσιο από αλουμίνιο του 1949) ο οδηγός Μαντζοντσίνι πέτυχε καταπληκτικά αποτελέσματα στους αγώνες πίστας, μεταξύ των οποίων την κατάταξη στην πίστα της Γένοβας (αγώνας Italia), ένας αγώνας μεταξύ Vespa και Lambretta.
Vespa Siluro (Torpedo) 1951
το 1951 η Vespa πέτυχε το πιο διάσημο
ρεκόρ: το χιλιόμετρο ταχύτητας. Στις 9 Φεβρουαρίου, ανάμεσα στο δέκατο
και το ενδέκατο χιλιόμετρο της εθνικής οδού στην Όστια ο κινητήρας της
Vespa με δύο αντικρυστά έμβολα, σχεδιασμένος από τον Κοραντίνο Ντασκάνιο
και με οδηγό τον Ντίνο Μαντζοντσίνι, πετυχαίνει νέο ρεκόρ στο
χιλιόμετρο ταχύτητας με χρόνο 21 δευτερόλεπτα και 4 εκατοστά και μέση
ταχύτητα 171,1 km/h.
Vespa 125 U 1953
Παράχθηκαν μόνο 7000 μονάδες της Vespa U,
καθιστώντας αυτό το μοντέλο ένα από τα πιο περιζήτητα για τους
συλλέκτες. Δημιουργήθηκε το 1953 ως πιο οικονομικό μοντέλο - το γράμμα U
είναι το αρχικό της λέξης "utilità" (χρησιμότητα) - ως αντίδραση στον
ανταγωνισμό της Lambretta στις αγορές, με τιμή τιμοκαταλόγου 110
δολάρια. Για πρώτη φορά το μπροστινό φανάρι τοποθετείται στο ύψος του
τιμονιού και όχι στο φτερό.
Vespa Dalì 1962
Το καλοκαίρι του 1962 αυτό που μέχρι
σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο έγκυρα μοντέλα Vespa και χρησιμοποιήθηκε
για τη μεταφορά δύο φοιτητών: το Σαντιάγκο Γκιλέν και τον Αντόνιο
Βεθιάνα. Οι δύο νέοι συνάντησαν το δάσκαλο του υπερρεαλισμού Σαλβατόρ
Νταλί, που σκόπευε να γράψει ένα σύγχρονο χρονικό. Ο Νταλί δεν διέψευσε
τη φήμη του και αποφάσισε να διακοσμήσει με παράδοξο τρόπο τη Vespa
τους, τοποθετώντας την υπογραφή του και την υπογραφή της γυναίκας και
μούσας του Γκαλά. Το καλοκαίρι του 1999 στη Χιρόνα (Ισπανία) κατά τη
διάρκεια του “Eurovespa”, αυτή η Vespa εκτέθηκε στην έκθεση “The Art of
Motorcycle”, στη συνέχεια χαρίστηκε στο μουσείο της Piaggio από το
Τζιοβάνι Αλμπέρτο Ανιέλι.
Vespa 90 Super Sprint 1966
Η Super Sprint 90 υπήρξε χωρίς αμφιβολία
το πιο πρωτότυπο μοντέλο που σχεδιάστηκε από τη Vespa. Το σήμα μειώθηκε
σε μέγεθος και το ντουλαπάκι τοποθετήθηκε ανάμεσα στη σέλα και το
τιμόνι. Η ρεζέρβα, όπως και στη Vespa GS 1955 τοποθετήθηκε στη μέση του
μαρσπιέ. Η 90 SS, όπως και η Vespa 50, είναι ένα από τα μοντέλα που
εκτιμήθηκε περισσότερο και αποτελεί ένα πραγματικό συλλεκτικό
αντικείμενο.
Vespa Alpha 1967
Αυτό το όχημα χρησιμοποιήθηκε στην ταινία
“Dick Smart, Agent 2007” με τον Ρίτσαρντ Γουάιλερ, τη Μάργκαρετ Λι και
τη Ροζάνα Ταπάδος. Αυτό το μοντέλο είναι μια Vespa 180 Super Sport που
τροποποιήθηκε από την Piaggio και την Alpha Willis. Στην κινηματογραφική
πλοκή αυτή η Vespa ήταν σε θέση να τρέχει στους δρόμους, να πετάει και
να βυθίζεται όπως ένα υποβρύχιο.
Vespa 50 με πετάλια 1970
Η Vespa 50 που προοριζόταν για τη γαλλική
αγορά υπέστη μια μετατροπή προκειμένου να προσαρμοστεί στους κανόνες που
ίσχυαν στη Γαλλία εκείνη την εποχή. Αυτό το νέο σκούτερ έπρεπε να
επιτρέψει την τοποθέτηση των πεντάλ σύμφωνα με το γαλλικό δίκαιο, που
απαιτούσε να υπάρχουν σε κάθε δίτροχο. Αυτά τα πρόσθετα αντικείμενα
διέγειραν την περιέργεια του κοινού, καθιστώντας αυτή τη Vespa ένα
συλλεκτικό μοντέλο
Giant Vespa 1977
Αντιπροσωπευτική της PX Vespa και
κατασκευασμένη για την παρουσίαση της νέας γραμμής στο Παρίσι το 1977,
τροποποιήθηκε για το λανσάρισμα της Vespa Τ5 χρόνια αργότερα. Η Vespa
Gigante ήταν διακοσμημένη από τον καλλιτέχνη Στέφανο Τονέλι
χρησιμοποιώντας αστικά γκράφιτι, αυτές οι φωτογραφίες εκτίθενται στο
μουσείο Piaggio μαζί με το μοντέλο που σήμερα έχει επιστρέψει στο αρχικό
κόκκινο χρώμα του.
